Toen ik 27 jaar oud was leefde ik in een studentenhuis met 4 anderen. Ik was frequent drugsgebruiker en maakte overmatig gebruik van alcohol, net als mijn vrienden. Ik las op dat moment Kant, Nietzsche en het Communistisch Manifest uit onvrede met de huidige wereldsituatie, wat ook een van de grootste redenen was om mezelf met drugs bezig te houden, de werkelijkheid is zo oneerlijk.
Toen ik daar kwam wonen was een van de medebewoners druiven plukken in Frankrijk, en toen hij terug kwam, kwamen er al snel een stel Jehovah's Getuigen aan de deur die een afspraak met hem hadden. Later bleek dat ze al eerder een "bijbelstudie" met hem opgericht hadden, en na de onderbreking van de vakantie pikten ze nu de draad weer op. Ik vroeg of ik eens aanwezig mocht zijn bij de studie. Ik kende de Getuigen niet, en ook de bijbel kende ik alleen van kinderverhalen, David en Goliath enz. De studie ging uit het boekje "De bijbel, Gods woord of dat van de mensen?". Al snel had ik zelf het boekje uit en we waren nog niet op de helft met studeren. Mijn huisgenoot had inmiddels de pijp aan Maarten gegeven en de studie vond voortaan plaats op mijn kamer. Ook werd ik steevast opgehaald voor de vergaderingen.
Na een paar maanden ging ik gemiddeld 80 uur in de maand in de velddienst, en ik was nog eens niet gedoopt! Het eerstvolgende congres gebeurde dit wel. Kort daarna leerde ik mijn vrouw kennen. Ze was pionierster, dus hele dagen hebben we samen gepredikt. We trouwden, en uiteindelijk gingen we beiden werken.
Toen ik net Getuige was leefde ik in euforie, niets kon me gebeuren, ik had de waarheid, en wilde het iedereen vertellen. Maar langzaam werden de banden steeds strakker en strakker. Hele avonden heb ik met jongere broertjes en zusjes gesproken over de artikelen in de Wachttorenlectuur over muziek, en probeerde de visie van het Genootschap te verdedigen, maar er waren niet genoeg argumenten. Het bleef namelijk niet bij muziek, maar ook bijvoorbeeld de films die je wilde bezoeken werden bekritiseerd en met name genoemd vanaf het podium. Een hele tijd kon ik dit vol houden, maar alles werd steeds duidelijker, als ik van huisbewoners een stukje lectuur aangeboden kreeg in de van-huis-tot-huis prediking, dan mocht ik dat niet lezen of zelfs maar aannemen. Dit bracht mij aan het denken. We verwachtten van anderen open te staan voor onze mening, maar staan dat zelf niet met betrekking tot anderen.
Op een keer was ik diep aan het graven omtrent de val van Jeruzalem, maar waar ik het ook opzocht, nergens vond ik bevestiging van de visie van "de slaaf", alle bewijzen, archeologisch en anders, wezen naar een ander jaartal. Al zoekende kwam ik op websites waar hier op in gegaan werd, en waar hoofdstukken van het boek van Raymond Franz stonden, wat ik ook prompt bestelde. Ik moest het wel stiekem lezen, want mijn vrouw wilde niet hebben dat ik dat boek zou lezen. Ook begon ik de discussieborden op het internet te ondekken.
Dit heeft er toe bijgedragen dat ik langzaam los begon te weken van de gedachtenkronkel waar je als Getuige in bent verstrikt. Ik begon met mijn omgeving te spreken over de dingen die ik te weten was gekomen, ook met mijn vrouw, maar telkens als ik met haar sprak ontstak ze in woede, gooide haar trouwring af en zwoer van me te scheiden als ik de "trouwe en beleidvolle slaaf"-klasse niet als zodanig zou erkennen. Ik besloot een brief rechtstreeks aan het Genootschap te schrijven, daar elke keer als ik een ouderling wat vroeg ze me wel beloofden antwoorden op te zoeken, maar ook na herhaaldelijk vragen kreeg ik die nooit.
In mijn brief stelde ik als hoofdvraag de val van Jeruzalem aan de orde, maar ook vroeg ik of het verhaal dat Raymond Franz aanhaalde waar was, dat in Mexico ambtenaren werden omgekocht door Getuigen[1], en Getuigen op de lijst van Nationale Reserve van het leger stonden. Op deze vraag kreeg ik geen antwoord, ik moest maar naar Mexico schrijven, want dat wisten ze allemaal niet. Het andere punt werd niet weerlegd, alleen werd een herhaling gegeven van wat ook in de lectuur staat. Men gaf ook een verwijzing naar Josephus, die een bepaalde bewering zou hebben gedaan die het Genootschap zou sterken in hun zienswijze, maar het bleek dat Josephus jaren later zijn inzicht heeft aangepast, en dat ten voordele van de "wereldse" zienswijze! Dit was dus een sterk staaltje van selectief citeren, en min of meer de druppel, ik voelde me bedrogen.
Overigens heeft mijn vrouw niet één keer een van mijn brieven aan het Genootschap gelezen, en ook de antwoorden niet. Ook heb ik geprobeerd met mijn broer te spreken, maar ook hij wou mijn brieven aan het Genootschap en hun antwoorden niet lezen.
In de laatste brief van het Genootschap werd ik terug verwezen naar de ouderlingen in de gemeente voor verdere vragen. Ik gaf hun dus een kopie van elke brief die ik geschreven had en het antwoord van het Genootschap, en de vragen die ik nog had. Ook gaf ik nog een copie van de "Vragen van Lezers" in De Wachttoren over of het genoeg is om in de bijbel, Jezus en Jehovah te geloven. De conclusie van De Wachttoren was : nee, je moet ook de "slaaf" en de 144000 enz. erkennen[2]. En daarbij deed ik een aantekening dat ik die mening dus niet deel.
Twee weken hoorde ik niets, toch kwam ik alle vergaderingen extra vroeg en bleef ik extra lang. Toen ging mijn vrouw naar de ouderlingen en vertelde dat ze bang was dat ik zou stoppen als ze me niet een antwoord zouden geven op mijn vragen. "Ja" zei de ouderling "we hebben het er al over gehad, en zijn er mee bezig", maar weer gebeurde er niets. Toen werd het mij allemaal te veel. Ik vertelde mijn vrouw dat ik definitief ging stoppen. Het oude ritueel : ring af en dreigen van me te scheiden. Deze keer zei ik "goed, dat moet dan maar". En dat is ook gebeurd, binnen 6 weken was het geregeld. Ze had trouwens al een leuk huisje gezien voor een leuk prijsje.
Toen we de beslissing genomen hadden om uit elkaar te gaan belde mijn vrouw direct een ouderling, en hij kwam dadelijk met het hele pakket kopieën die ik hem gegeven had onder de arm. Mijn vrouw vertelde van me te willen scheiden en de raad die we kregen was dat zij maar moest stoppen met werken en een kindje nemen, dan kwam alles wel weer goed! Nu konden mijn vrouw en ik gelukkig helder denken, en vonden dit dus geen oplossing, maar denk eens aan die Getuigen die dit advies hebben opgevolgd om in een crisissituatie een kind te nemen. Overigens heeft deze ouderling zelf geen kinderen.
En zo, na zo'n 10 jaar Getuige te zijn geweest, en na 6 jaar huwelijk een nieuwe start, een nieuw begin.
Ik ben nog niet uitgesloten, waarom is mij een raadsel. Ik ben er ergens blij om, zo kan ik mijn broer en vrienden nog blijven ontmoeten. Het gekke is alleen dat ik niet mag praten over mijn ideeën over de bijbel, en zij voortdurend mij terug willen halen. Ik weet dat ze het goed bedoelen, en ben daarom ook met ze mee gegaan naar het avondmaal. Ze bleven maar aandringen als of mijn leven er van afhing, en ik begrijp nu pas goed hoe het komt dat op zo'n viering tweemaal zo veel mensen komen als er Getuigen zijn. Er waren allemaal mensen die normaal nooit meer naar de zaal gaan, hun niet-gelovige echtgenotes die net als ik uit respekt voor hun naaste kwamen en niet uit interesse, hun niet-Getuigen kinderen of kleinkinderen. Allemaal uit respekt, maar niet uit interesse naar de zaal gaan ze mee. En diep in mijn hart zou ik me het liefst gisteren nog hebben laten uitschrijven.
En hoe staat het dan met de grote vraag : "Waar zullen wij heen gaan, Gij hebt woorden van eeuwig leven?" Een oh-zo vaak aangehaalde tekst, maar dan wordt ze bij Jehovah's Getuigen betrokken op het Genootschap, terwijl het hier om Jezus gaat. Hoe blind moet ik geweest zijn dat niet te zien. In ieder geval gaat het mij goed, geloof nog steeds in God, en de bijbel als Zijn Woord, en Jezus' loskoopoffer en Hem als enige weg tot redding. Ik sta er niet alleen voor, genoeg christenen om mee te praten en geinteresseerden in mijn omgeving en werkkring. Heel veel heb ik gelezen, van allerlei bijbelgroepen en individuen, wat verschillende kerken bezocht uit nieuwsgierigheid, en dat heeft veel vooroordelen weggenomen die er in de loop der jaren ingeslopen zijn. Toch merk ik dat het nog lang zal duren voor alle Wachttoren-gedachten echt uit je zijn. Als ik de bijbel lees ontkom ik niet aan mijn Wachttoren zienswijze die steeds weer de kop komt op steken. Maar niet alleen op religieus gebied, ook in mijn dagelijks leven merk ik de Wachttoren-invloeden bij de beslisingen die ik neem, nog steeds een soort angstgevoel dat er een Getuige over je schouder meekijkt en je bekritiseert bij dingen die je nu anders doet dan toen ik een Getuige was, voortdurend het gevoel hebben dat je verantwoording schuldig bent aan medemensen voor alles wat je doet, en het zal nog wel even duren voor ik dat kwijt ben.